w sprawach cywilnych
Encyklopedia PWN
obrona cywilna (OC),
unormowana przepisami Konstytucji RP oraz ustawy z 21 XI 1967 O powszechnym obowiązku obrony RP (wielokrotnie nowelizowanej, tekst jednolity 2002);
reguluje właściwość sądów i postępowanie przed nimi w sprawach cywilnych;
postępowanie rozpoznawcze w sprawach cywilnych, toczące się najczęściej z inicjatywy strony (powoda), w jej interesie, przed sądem, który rozpoznaje i rozstrzyga sporną sprawę.
organy Pol. Państwa Podziemnego 1942–44, orzekające w sprawach wykroczeń przeciw postawie obywatelskiej Polaków (stosowały naganę, upomnienie, kary cielesne).
ogół sądów jako odrębnych organów państwowych, sprawujących wymiar sprawiedliwości na podstawie przepisów tzw. prawa sądowego (prawo cywilne, karne, procesowe, o ustroju sądów);
kodeks
prawo akt normatywny, współcześnie wydawany z reguły w formie ustawy, stanowiący zbiór zasadniczych przepisów regulujących wyodrębnione dziedziny stosunków społecznych;
[łac. codex ‘księga’, ‘spis’],
